80 moich cudów kina: Grand Budapest Hotel

Jeśli ktoś nie wie co zrobić z wolnym czasem, a chciałby obejrzeć w kinie jakiś dobry film, to polecam Grand Budapest Hotel! 

Młody pisarz (Jude Law) przeżywający kryzys twórczy przyjeżdża do niegdyś ekskluzywnego hotelu Grand Budapest, położonego na malowniczych wzgórzach kraju Żubrówka. Tam poznaje osobiście właściciela tegoż przybytku, pana Zero Moustafę (F. Murray Abraham). A on opowiada mu niesamowitą historię niesamowitego konsjerża - Gustave'a H. (Ralph Fiennes).

Gustave jest perfekcjonistą. Pod jego wodzą wszystko w Grand Budapest Hotel działa idealnie, a nawet lepiej. Jest bardzo szanowany, zarówno wśród obsługi, jak i wśród gości, szczególnie starszych pań. Do tego na każdą okazję ma odpowiednio długi cytat z poezji romantycznej i nieustannie używa perfum L'Air Panache. Pod jego skrzydła trafia młody imigrant, Zero Moustafa (Tony Revolori). Nowy boy hotelowy szybko uczy się sprawnego kierowania hotelem. Między nimi nawiązuje się nić braterskiej przyjaźni, kiedy dochodzi do dramatycznych wydarzeń - starsza przyjaciółka Gustave'a  (w tej roli Tilda Swinton) zostaje zamordowana. To wydarzenie daje początek całej serii zabawnych, ale również niebezpiecznych sytuacji. 

Pan Jopling (Williem Defoe) i syn denatki Dimitri (Adrien Brody)

Jest kilka rzeczy, które mnie zachwyciły w tym filmie. Pierwsza to rewelacyjna obsada. Praktycznie każda postać, pierwszo bądź drugoplanowa, jest grana przez gwiazdę kina. Z wyjątkiem Tony'ego Revolori, który w tego typu produkcji zagrał po raz pierwszy i poszło mu świetnie. Co więcej, chłopak ma dopiero 17 lat i zadatki na genialnego aktora. 

Ralph Fiennes dał popis swoich aktorskich umiejętności, a Williem Defoe w roli cichego pomocnika czarnego charakteru był wprost rewelacyjny, z tym samym, bezwzględnym wyrazem twarzy. Ogólnie, każdy z aktorów był fantastyczny. 

Kolejnym ważnym elementem jest malownicza sceneria i świetne ujęcia kamery. Bajkowy krajobraz, wnętrza hotelu przypominające pałac i urocze miasteczko w tle. To wszystko tworzy przyjemny dla oka obraz, który osładza wszystkie wydarzenia i nadaje im bajkowości.

Reżyser Wes Anderson za swój najnowszy film został nagrodzony Srebrnym Niedźwiedziem na tegorocznym festiwalu w Berlinie. W stu procentach zasłużenie. 

P.S.: Ta historia  powstała na podstawie twórczości austriackiego pisarza Stefana Zweiga, który był popularny głównie w latach 20 i 30 ubiegłego wieku. Wraz z żoną zginął śmiercią samobójczą w 1942. Był to akt protestu przeciw hitleryzmowi (Zweig był Żydem).

Noc po ciężkim dniu

Kto by o niej nie marzył! Ale mi chodzi o hit sprzed 50 lat, a mianowicie A hard day's night. Nie ukrywam, że The Beatles to mój ulubiony zespół, ale nie o piosence dzisiaj będę pisać. Tylko o filmie.

Otóż Noc po ciężkim dniu ma już prawie pół wieku. Film jest tzw."dniem z życia Beatlesów". Oczywiście stylizowanym i wyreżyserowanym dniem, z napisanymi dialogami, scenami itd. To nie jest dokument, tylko produkcja mająca na celu dopisania naciąganej fabuły do kilku piosenek Beatlesów. Praktycznie rzecz biorąc, film jest o niczym. Po prostu ogląda się wygłupy Johna Lennona, Paula McCartney'a, George'a Harrisona oraz Ringo Starra, a towarzyszy im świetna muzyka. Co prawda są zabawne sceny, a chłopcy z Liverpoolu'u naprawdę potrafią rozśmieszyć, jednak nie jest to kino wysokich lotów.

Oczywista oczywistość, że wszystkie tego typu produkcje (Help! itd.) miały na celu zwrócenia uwagi na Wspaniałą Czwórkę. Ale moim zdaniem było to całkowicie pozbawione sensu. Osobiście, żaden z obejrzanych dotychczas filmów z Beatlesami w roli głównej, nie przypadł mi do gustu. Głównie ze względu na żenującą fabułę, równie złe efekty specjalne i sztuczne zachowanie Beatlesów. Producenci chcieli zrobić dużo szumu, wokół już sławnych ludzi. Może wtedy to zadziałało, ale obecnie, na mój gust, był to błąd. O wiele sympatyczniejsza jest kreskówka, która powstała rok później. Rysunkowi Beatlesi są o wiele milsi, a ich dziwne przygody ogląda się z przymrużeniem oka. Natomiast Noc po ciężkim dniu swoją świetnością nie razi. Obejrzeć tylko dla muzyki.

P.S.: Taka mieszanka epok:

Trylogia Cornetto: Wysyp żywych trupów

Wysyp żywych trupów ma już okrągłą dekadę! I jest to prawdopodobnie jedna z najlepszych brytyjskich komedii. Ale najpierw trochę o samej Trylogii.

Są trzy części: Wysyp żywych trupów, Hot Fuzz i The World's End.  Wszystkie mają ze sobą kilka punktów wspólnych w postaci powtarzających się motywów (jak skakanie przez płoty), ale najważniejszym jest  jeden - lody Cornetto. Każda część ma dopasowany, osobny smak - zaczynając od pierwszej: truskawkowy, klasyczny niebieski Cornetto i miętowo-czekoladowy. 

Dzisiaj zajmę się truskawką. Otóż główny bohater, Shaun (rewelacyjny Simon Pegg) mieszka z dwójką kumpli, pracuje w sklepie RTV, a na randki przychodzi z przyjacielem Edem (Nick Frost), który tylko tworzy niepotrzebny balast. Shauna rzuca dziewczyna i jego życie wydaje się być szare, nudne i pozbawione lepszych perspektyw. I w tym momencie pojawiają się zombie, a główny bohater ma wreszcie szansę by udowodnić swoją siłę. Sobie i przyjaciołom.

Trylogia Cornetto jest wielką parodią  gatunków filmowych (horroru, filmu akcji, science-fiction) będąc mieszanką dobrego humoru i trzymających w napięciu scen. Atak zombie i cała akcja jego odpierania jest przezabawna, a mimika i zachowania bohaterów potrafią doprowadzić widza do łez. Ze śmiechu, oczywiście. 

Autorami scenariusza są Simon Pegg i Edgar Wright. Wszystkie trzy filmy maja w części stałą obsadę: Simon Pegg, Nick Frost, Martin Freeman, Bill Nighy i kilku innych, drugoplanowych aktorów. Wszystkie trzy części reżyserował Edgar Wright.

Wysyp żywych trupów to komedia ze specyficznym, brytyjskim humorem, więc nie każdemu może przypaść do gustu. Jednak dla mnie jest świetna - wyśmiewająca wszystkie amerykańskie produkcje o zombie i nie tylko (w przypadku pozostałych części). Idealny film na sobotnie wieczory, po męczącym tygodniu nudnej pracy. Rozrywka w stanie czystym!

P.S.: Dla chętnych scenariusz: http://www.threeflavorsscreenplay.com/shaunofthedead/sotd_screenplay.pdf

Zimno tak bardzo

Jeśli ktoś jeszcze nie widział tej wspaniałej animacji Disneya, jaką jest "Kraina Lodu" - niech obejrzy.Ten film jest po prostu świetny.

 Ogólnie sceneria typowo disney'owska, księżniczki-sieroty, książę, zamek itd. A jednak fabuła nie skupia się wyłącznie na połączeniu się dwóch serduszek bijących tym samym rytmem...

Elsa ma niezwykłą, a jednocześnie bardzo niebezpieczną moc. W dzieciństwie zraniła niechcący swoją młodszą siostrę Annę, czego ta w ogóle nie pamięta. Z upływem lat siostry oddalają się od siebie, aż w końcu przychodzi moment, kiedy Elsa ma zostać królową. I właśnie wtedy traci panowanie nad sobą. Anna, chcąc odnaleźć siostrę, rusza w niebezpieczną podróż, pełną nowych przyjaciół, przygód i niespodzianek. 

Film ma swój urok i klimat. Chociaż łatwo przewidzieć jak rozwiną się niektóre wątki, jest kilka zaskakujących zwrotów akcji, a na pierwszy plan jest wysunięta przede wszystkim relacja między siostrami. Bohaterowie są w większości pozytywni, a według mnie nie ma jednoznacznie określonego, typowego czarnego charakteru. 

Wobec tego, gorąco polecam wszystkim fanom Disneya i nie tylko!